Kazimierz Przerwa-Tetmajer, aforyzmy
Wolę polskie gówno w polu, niż fijołki w Neapolu.
Kazimierz Przerwa-Tetmajer
- Ból i rozkosz są jak zestawienie smrodu i zapachu.
- Choć życie nasze splunięcia niewarte: Evviva l'arte!
- Cmentarz jest rozsadnikiem strachu i grozy śmierci; krematorium uspokojeniem.
- Co innego być krewnym lwa, co innego wilka.
- Co za głupiec! Upadł mu chleb masłem na dół.
- Czas to najlepsza cenzura, a cierpliwość najdoskonalszy nauczyciel.
- Czasem wydaje się, że bóstwa założyły się, kto potrafi zrobić coś złego – i stworzono ziemię.
- Czego kto nie ma na myśli, temu to na myśl nie przyjdzie.
- Dla człowieka miernego nic nie jest tak trudne, jak uznać cudzą wyższość.
- Do wszystkiego nie można się przyzwyczaić, a od wszystkiego nie można odwyknąć – wbrew przysłowiu i twierdzeniu.
- Dola ludzka jak żmija – szczęśliwy, kto ją omija.
- Dudku z jednym klawiszem – nie sądź organów!
- Dwa są rodzaje wielkich panów: wielcy panowie i wielcy ludzie.
- Dziecko kocha się zawsze, miłuje za pierwsze trzy lata.
- Fatalnością kameleonów jest to, że umiejąc zmieniać barwę, nie potrafią zmienić kształtu.
- Głupie ucho, co tylko mowy ludzkiej słucha, głupi język, co tylko słowa z siebie prószy.
- I konsekwentni i niekonsekwentni wymagają konsekwencji u innych.
- Ileż razy brak taktu jest tylko brakiem zdrowych nerwów.
- Instynkt idzie – refleksja wędruje.
- Jest namiętność ludzka większa nawet niż namiętność miłości: chęć władzy.
- Jeśli nie masz dość kluczy do szuflad drugiego człowieka, ukłoń się i odejdź.
- Jeśli zbawiasz ludzkość, nie pluj na konkurencję.
- Jeżeli chcesz zrobić przyjemność, wznieś się i spadnij.
- Kiedy tysiąc baranów pozna, że razem mają dwa tysiące rogów, nie ma tam co robić ani pasterz, ani pies.
- Kobiety atakują gromadnie jak wrony.
- Krążenie ludzi koło siebie jest podobne do krążenia koło siebie gwiazd – jest równie samotne i równie związane.
- Któż nam powróci te lata stracone w wiośnie życia.
- Lepiej być trwożnie z Bogiem niż śmiało z nicością.
- Lubię patrzeć oczyma wewnątrz zwróconymi w świat, co się niezmierzony sam w człowieku stwarza.
- Lubię, kiedy kobieta omdlewa w objęciu.
- Ludzi nie trzeba sądzić po ich odruchach, lecz po ich ruchach.
- Ludzie dzielą się zasadniczo na dwa rodzaje: tych, co muszą zarabiać i tych, co nie potrzebują zarabiać.
- Ludzie potrzebują trochę pochlebstwa jak kwiat wody.
- Ludzie są równi, tylko nierówność ich dzieli.
- Ludzie się demaskują mimochodem.
- Mała pociecha – świadomość własnej głupoty.
- Melancholia jest ojczyzną myśli.
- Melancholia, tęsknota, smutek, zniechęcenie są treścią mojej duszy...
- Mów do mnie jeszcze...
- Na dwie rzeczy nie ma lekarstwa: na śmierć i na bezczelność.
- Najgłupszą stroną głupoty jest naiwność.
- Najlepszą ze szkół byłaby ta, która by uczyła nie bać się śmierci.
- Najsmutniejsze – bywa i najtragiczniejsze – ze wszystkiego: ofiara bez skutku.
- Największym nieszczęściem jest pamiętać, że to, co mogło być szczęściem, samemu zmieniło się w nieszczęście.
- Narodowości są jak różnokolorowe kule szklane w ogrodzie: każda inaczej odbija słońce.
- Naród, jak człowiek, prędzej wybaczy najcięższą krzywdę niż pogardę.
- Nic człowieka tak nie charakteryzuje, jak rodzaj zabawy, jakiej szuka.
- Nic dziwnego, że wybrany naród chce wszystko wybrać.
- Nie trzeba zadawać zbyt daleko sięgających pytań, aby nie wywołać zbyt daleko idących odpowiedzi.
- Nie zawsze dlatego, że się kąsa, jest się czymś więcej niż pluskwą.
- Niechęć zgryzie chęć – ma więcej liter.
- Nienawiścią nie można zajechać daleko – za daleko można.
- Nienawiść jest zemstą tchórza za to, że dał się zastraszyć.
- Odkrycia małego dziecka są jak kamienie kosztowne – najtrwalsze, najpewniejsze i najświetniejsze ze zdobyczy.
- Ogół to są szczegóły – trzeba o tym pamiętać przy sporach publicznych.
- Patrz: wróbel wyleciał nad łabędzie i spogląda na nie z góry.
- Pierwszą cechą głupiego jest to, że nie spostrzega własnej głupoty.
- Pisarz rozsądny nie czyta nikogo: gorszych od siebie, bo po co? Lepszych, żeby się nie martwić.
- Prawdy indyjskie przyjmować należy pod kątem klimatu.
- Prostotę życia człowieka krzywi prostota warunków.
- Przed tygrysem człowiek się cofa, psa kopnie.
- Pytała się ludzka tęsknica kędy jej kres?
- Rozmawia się najwięcej o śmierci w połowie drogi do niej.
- Są ludzie, którzy pogardę ludzką tak łykają, jak chleb z masłem.
- Schadenfreude jest cechą podłych narodów. Dlatego mowie polskiej brak tego słowa.
- Smutna jest epoka, kiedy w życiu publicznym uczciwe zwie się naiwnym, a szczere głupim.
- Straszną jest dola narodu, który musi się wahać nad wyborem niewoli.
- Szczęście jest tylko jedno... w wielkiej ciszy wielkiego kochania.
- Szkoda drzewa, które nie wyszumiało całej melodii.
- To jest fatalne, że przypadkowe głupstwa pociągają zazwyczaj za sobą świadome.
- To tylko przejdzie w jutro, co dziś nie było strawne.
- Twórczość jest jak deszcz.
- Tylko fanatyzm zabija myśl o śmierci.
- Ubóstwo miernej umysłowość tkwi w tym, że wznieść się nie potrafi, a zniżyć nie może.
- Uważaj, czy to, co jest za głupie – nie jest niedostępne.
- W niczym się tak chamstwo ludzkie nie wyjawia, jak w uśmiechu.
- W twarzy narodu widnieją twarze wszystkich ludzi.
- Warunki tak marnują człowieka i narody jak zboże grad.
- Wiersz jest arystokracją mowy.
- Wierzę, że są kwiaty, które się rodzą ze spojrzeń ludzkich oczu!
- Wojny dla ludzkości są jak porody dla kobiety: nie chciałaby więcej rodzić, gdyby nie zapomniała cierpienia.
- Wolę polskie gówno w polu, niż fijołki w Neapolu.
- Wówczas dopiero może pojąć człowiek miłość rodziców, kiedy sam wychowuje dzieci.
- Ze wszystkich odkryć człowieka najmędrsze jest palenie umarłych.
- Zła myśl zwiększa chytrość, ale zmniejsza rozum człowieka.
- Zrozumienie konieczności jest koniecznie potrzebne w życiu.
- Zrób dziś, co masz zrobić jutro; mów jutro, co masz powiedzieć dziś.
- Źle, gdzie kto siedzi wyżej własnej głowy.
- Życiowe postawy muszą iść w parze z siłą.
- Żydzi są potrzebni na świecie – robią gwar.
