Błogosławieni, którzy nic nie robią, jeśli niczego nie umieją wykonać dobrze.
Chętnie zapominamy o sobie... kiedy szukamy winowajcy.
Chwalę tego, kto przezwyciężył złe skłonności, lecz lgnę do tych, którzy nie potrzebowali się przezwyciężać.
Co dzień coś w nas umiera i coś w nas się rodzi.
Czasami dyskrecja zmarłych czuwa nad sławą lekarza.
Czego głupi nie zrozumie to dla niego głupie.
Człowiek jest tak stary, jak jego tętnice.
Człowiek w tłumie myśleć nie umie, choć w samotności też ma trudności.
Czytanie jest podróżą po cudzych umysłach, podróżą nieraz ciekawszą i bardziej pouczającą od zwiedzania obcych krajów.
Dach własny nad głową jest szczęścia połową.
Dbaj o dzieci swoje i staraj się, aby były lepsze, mądrzejsze i szczęśliwsze od Ciebie.
Dobrobyt czasem ludzi materializuje, nędza zawsze.
Dziecięctwo chłonie, młodość naśladuje, wiek dojrzały tworzy, starość przeżuwa.
Filozofia jest środkiem znieczulającym na cierpienia moralne; niestety, cena tego leku jest dla większości śmiertelników nieprzystępna.
Gdy wielka ochota mur niższy od płota.
Gdyby „myślę, więc jestem” albo „działam, więc jestem” były sprawdzianami istnienia, można by zakwestionować byt wielu ludzi.
Gdyby każde pokolenie trzymało się z pietyzmem przykładu ojców, bylibyśmy dotychczas ludożercami.
Gdyby nieuczciwość była najlepszą drogą do wzbogacenia się, świat roiłby się od milionerów.
Gdzie głód i ciasno tam cnoty gasną.
Gdzie trzech doktorów radzi i ksiądz nie zawadzi.
Głowa lżejsza o to mniejsza, plecy to rzecz najważniejsza.
Gniewamy się często i na siebie, ale jest zwykle dużo w tym gniewie wyrozumiałości.
Jeżeli przyszłe pokolenia nie nazwą nas barbarzyńcami, to tym gorzej dla przyszłych pokoleń.
Każdemu ktoś czegoś zazdrości i każdy komuś.
Kogo byle co martwi, tego i byle co pociesza.
Kto buduje na ludzkiej głupocie, ten buduje pewnie i trwale.
Kto liczy na cudzą śmierć, popełnia zabójstwo w myśli.
Kto nie hipokryta przyzna, że woli opłakiwać bliźnich, niż być przez nich opłakiwanym.
Kto się wypiera własnego narodu, z prawego dziecka robi się dobrowolnie podrzutkiem.
Kto wzdycha do sławy, składa hołd tym, wśród których pragnie rozgłosu.
Lekceważymy tych, którzy nie mogą w niczym być nam pomocni, ale nabieramy do nich szacunku, skoro pokażą, że potrafią nam zaszkodzić.
Ludzi trzeba kochać razem z ich wadami albo zrzec się miłości i przyjaźni.
Ludzie cywilizowani wszystkich krajów łączcie się i nie dozwólcie, aby światem zawładnęli barbarzyńcy!
Łatwiej o dwanaście córek niż o jedną myśl własną, dlatego tak łatwo adoptujemy cudze.
Mądrzejszy ustąpi głupszemu, jeśli głupszy jest od niego silniejszy.
Mężczyzna pragnie uznania, kobieta – uwielbienia.
Mieć mniej niż się miało, znaczy mieć za mało.
Milczenie jest najpewniejszą rzeczą dla tego, kto nie ufa samemu sobie.
Miłość bez wielkiej czci to tylko pożądanie; przyjaźń bez szacunku to popęd towarzyski.
Młodzi najwięcej popełniają szaleństw, udając dorosłych, a starzy, kiedy pragną uchodzić za młodych.
Mnóstwo ludzi istnieje, ale takich, co naprawdę żyją, można wskazać palcem.
Moralność chrześcijańska przykrojona jest na wyrost – niestety, ludzie przestali rosnąć.
Móc bezkarnie nic nie robić i z tej możności rzadko tylko korzystać – należy do głównych warunków szczęścia.
Mówić można z każdym – rozmawiać bardzo mało z kim.
Myśl dojrzewa w samotności, ale świat ją sieje.
Myśląc o śmierci, umieramy w duchu – myślmy więc o życiu, po co umierać wielokrotnie.
Na tę samą wędkę – dola nasza taka, jeden złapie płotkę, a drugi szczupaka.
Najłatwiej się odznaczyć pracując bezinteresownie dla innych, bo mało współzawodników.
Najśmielej wygłaszamy cudze zdania, bo wiemy, jakie wywołają wrażenie.
Najtrudniejsza jest walka z własnymi urojeniami – bo nie widać przeciwników.
Najwdzięczniejsi jesteśmy naszym przyjaciołom za usługi, których się od nich dopiero spodziewamy.
Najzuchwalej pyszni się człowiek własnym szczęściem.
Narażać życie warto tylko dla takich dóbr, bez których żyć ciężko.
Nasza pamięć – to my, utrata pamięci – to zanik osobowości.
Nauka, jaką daje nam życie, polega zwykle tylko na pozbawieniu nas możności popełniania dawnych błędów.
Najbardziej studzi wszelką ofiarność, wspomnienie poświęcenia się, które poszło na marne.
Nie bardzo chytry, kto z chytrości znany.
Nie chciwość, nie gniew i nie zazdrość, ale strach jest doradcą najnikczemniejszych poczynań.
Nie gardź chudym, póki żyje, bo może kiedyś utyje.
Nie każdego stać na szczerość. Jedni mają za dużo do ukrywania, drudzy nie mają przed kim się zwierzyć.
Nie krzyczymy, kiedy boli innych.
Nie ma tak pięknej epoki w dziejach, której by współcześni nie piętnowali, i tak podłej, do której by ktoś nie tęsknił.
Nie możemy nigdy prawie zgadnąć, co robi człowiek, ale zawsze możemy przepowiedzieć, co uczynią ludzie.
Nie pytaj grabarza o adres lekarza.
Nie rozumiemy się zwykle, mówiąc o miłości, bo tyle jest jej odmian, ile kochających się istot.
Nie ten najłatwiej zatonie, kto nie umie całkiem pływać, ale ten, co źle pływa.
Nie wstyd nie wiedzieć, lecz wstyd nie pragnąć swojej wiedzy uzupełnić.
Niejasne prawo podobne jest do drogowskazu skierowanego w stronę przepaści.
Niejedną brednię uważano niegdyś za pewnik, a kto jej nie znał, uchodził za nieuka.
O bankructwie wiedzy rozprawiają najchętniej ci, którzy nie umieścili w tym przedsiębiorstwie ani grosza.
O największych zbrodniach milczą kodeksy.
Okłamujemy się, myśląc, że szukamy prawdy, bo pragniemy tylko utwierdzić się w tym, w co wierzymy.
Pilność jest fundamentem talentu zapewniającym mu nieśmiertelność.
Po żartach poznaje się człowieka, jego charakter i umysł, bo wszystko inne: sądy, gesty, dowcipy można naśladować lub powtarzać, a żarty muszą być własne.
Podziwiamy nieraz tylko dlatego, że tak nam kazano – ziewamy zawsze tylko z własnego popędu.
Pokorą można wszystko osiągnąć, z wyjątkiem zadowolenia z samego siebie.
Porównujemy się zwykle do wybrańców fortuny, dlatego czujemy się prawie zawsze przez los pokrzywdzeni.
Powieści i dramaty bywają najczęściej rozwlekłym komentarzem do śmiałego paradoksu lub do oklepanego komunału.
Pożądamy więcej, niż możemy osiągnąć, lecz osiągamy zwykle mniej, niż możemy zdobyć.
Póki nas nic nie boli, nie mówmy o złej doli.
Póty czułego stadła, póki bieda nie dojadła.
Prawdziwe głodny poradzi sobie i bez łyżki.
Prawdziwa dobroczynność zasadza się na pomocy do samodzielnej egzystencji.
Próżno się trudzi, kto nie zna ludzi.
Prawdziwego doświadczenia nabywamy zwykle dopiero wówczas, gdy już korzystać z niego brak nam sposobności.
Przechwalajmy się! Przechwalajmy! Ktoś się zawsze znajdzie, co nam uwierzy.
Przez zamknięte drzwi słychać najwięcej, bo i to, czego nikt nie mówi.
Ptaszki się garną, gdzie widzą ziarno.
Rekord zbrodni da się zawsze pobić; poświęcenia i bohaterstwo mają swoje granice.
Rezygnacja jest naszym moralnym spadochronem, który wszelako nie zawsze rozwija się w porę.
Są osoby, którym nastręcza sposobność do kłótni nawet rozmowa o pogodzie.
Serce ludzkie bywa czasem tak zgłodniałe, że rzuca się nawet na kamienie, nie czując ich martwoty i chłodu.
Siedząc przy szarym końcu biesiadnego stołu życia, można się przecie nasycić, ale trzeba umieć samemu się obsłużyć.
Skarżą się mężczyźni na niestałość kobiet, lecz gdyby się one pod tym względem zmieniły, mieliby daleko więcej powodów do żalów.
Starość jest zwykle tylko skromną chatką wzniesioną na wspaniałych ruinach młodzieńczych marzeń.
Strach nakłada ludziom maski – namiętność je zrzuca.
Szczęście małżeńskie jest tym trwalsze, im dłużej małżonkowie zdołają ukrywać wady, jakie mieli w chwili, gdy się pobierali.
Szczęście wpisuje nawet przywary nasze w rubrykę cnót i zalet – nieszczęście naigrywa się z cnót, talentu i wysiłku.
Sztuka pisania podlega modzie, ale powraca tylko moda pisania prosto, jasno, szczerzej zwięźle.
Ten nam najmilszy towarzysz, kto najlepiej ocenia te nasze zalety, z których jesteśmy najbardziej dumni.
To jest doskonałe, co ma wady małe.
Tylko dzięki temu, że ludzie nie mają tej mocy szkodzenia innym, jaką by mieć chcieli, świat jeszcze istnieje.
Tylko nowe złudzenia chronią nas od rozpaczy po stracie dawnych.
Tylko w myślach swoich jesteśmy zupełnie sami sobą.
Uprzejme słówka to jak gotówka.
Ukrywanie własnej biedy nie jest próżnością, lecz jednym z nakazów przyzwoitości.
W jednym nie starzeją się ludzie, nabierają, owszem, z wiekiem większego rozmachu: w trosce o własną osobę.
W obojętności tkwi lekceważenie, w nienawiści zawsze trochę szacunku, nawet pod pozorami pogardy.
Wesołość jest buntem przeciwko tragedii życia – jedynym buntem o pozorach zwycięstwa.
Właściwe słowo we właściwym miejscu – oto tajemnica dobrego stylu.
Wymagania nasze są bardzo skromne... gdy chodzi o cudze szczęście.
Z obawy przed możliwym niebezpieczeństwem narażamy się czasem na pewną zgubę.
Z wszystkich demokratycznych zdobyczy, demokratyczne maniery przyjmuje się najłatwiej.
Z wszystkich dóbr tego świata najchętniej zrzeka się człowiek dobrodziejstwa własnych myśli.
Zajęcia nasze zależą zwykle od losu, dlatego dopiero po najulubieńszych rozrywkach, które sobie człowiek sam wybiera, można poznać jego prawdziwe skłonności.
Zaślepienie utrwala miłość i przyjaźń, a nawet potrzeba go choć trochę, aby te uczucia mogły zakiełkować.
Zdarzają się ludzie jakby stworzeni do posłuchu i niewoli, dla których wolność jest zagładą materialną lub duchową.
Zdrowy rozsądek, zawsze i we wszystkim, trafia się tak rzadko, że można go zaliczyć do umysłowych zboczeń.
Zły rząd gorszy od nieurodzaju, ale i najlepszy urodzaju nie zastąpi.
Żeby móc rządzić, trzeba mieć czym straszyć i mieć co obiecywać.
Na naszych stronach wykorzystujemy ciasteczka (cookies).Dowiedz się więcejOK
