Heinrich Heine

Nie gniewem, lecz śmiechem się zabija.

Heinrich Heine


Christian Johann Heinrich Heine, jeden z najwybitniejszych niemieckich poetów, pisarzy i publicystów XIX wieku urodził się 13 grudnia 1797 w Düsseldorfie jako Harry Chaim Heine. Ojciec Samson (Sigmund) handlował suknem w Düsseldorfie, matka Betty (Peire) była córką lekarza.
Heinrich Heine wychował się w Düsseldorfie. W 1814 ukończył liceum, zdał maturę i zaczął uczyć się zawodu kupieckiego. Najpierw we Frankfurcie nad Menem, a potem w Hamburgu pod nadzorem wujka Salomona. Heine karierę kupca zakończył w 1819 wraz z bankructwem swojej manufaktury Harry Heine & Co.
Przy wsparciu wujka Salomona w 1819 rozpoczął studia prawnicze w Bonn. W grudniu 1820 przeniósł się na uniwersytet do Getyngi, gdzie brał udział w zgromadzeniach tamtejszej korporacji studenckiej, z której został wykluczony z przyczyn antysemickich. W styczniu 1821 z powodu pojedynku, do którego nie doszło, został relegowany z uniwersytetu. Od wiosny 1821 kontynuował studia w Berlinie.
W 1821 w czasopiśmie „Der Gesellschafter” opublikował fragmenty tragedii „Almansor”. W tym samym roku ukazał się jego zbiór wierszy „Gedichte”. Pozytywne przyjęcie wierszy otworzyło mu dostęp do znanych czasopism, w których odtąd często ukazywały się jego wiersze, recenzje, felietony i artykuły np. „O Polsce”.
Jednocześnie zaczął mieć problemy z wystawieniem swoich sztuk.
W latach 1822-1824 angażował się w sprawy żydowskie. W czasie podróży do Poznania spotkał się z chasydyzmem, który go wprawdzie fascynował, ale nie potrafił się z nim identyfikować.
W styczniu 1824 Heine powrócił na uniwersytet do Getyngi. W tym samym roku ukazał się jego najbardziej znany w Niemczech wiersz „Die Loreley”. W lipcu 1825 r. ukończył studia i uzyskał tytuł doktora prawa.
Po konwersji w czerwcu 1825 na wyznanie ewangelickie przy chrzcie otrzymał imiona Christian Johann Heinrich. Przejście na protestantyzm miało mu zapewnić wyjście ze społecznej izolacji Żydów. Sam nazwał konwersję „biletem wstępu do europejskiej kultury”.
W grudniu 1826 odwiedził Goethego w Weimarze.
Wraz z publikacją kolejnych swoich prac stał się Heine szeroko znany i został obwołany jednym z najwybitniejszych poetów młodej generacji. Jednak już wkrótce pojawiły się głosy ostrej krytyki.
W latach 1825-1830 Heinrich Heine bez powodzenia „szukał pracy”, a raczej dobrej posady.
W maju 1831 wyjechał do Paryża. Z entuzjazmem powitał rewolucję lipcową we Francji, po której oczekiwał ostatecznego uwolnienia ludzi z ograniczeń państwowych i społecznych, zniesienia klas uprzywilejowanych i przywrócenia wolności słowa. Naiwny nie wiedział, że wszystkie rewolucje zaczynają lub kończą bankierzy.
W Paryżu Heine bardzo szybko stał się znany. Tłumaczenia jego pism ukazały się w ważniejszych gazetach francuskich. W salonach paryskich był mile widzianym, znalazł dostęp do literackich i towarzyskich elit.
Napisał serię esejów, w których chciał przekazać francuzom prawdziwy obraz Niemców, pokazać ich poezję i filozofię.
W 1834 napisał przeznaczoną dla Francuzów historię religii i filozofii w Niemczech.
W rym samym 1934 roku poznał sprzedawczynię Crescence Eugénie Mirat (nazywał ją Matyldą), która została jego kochanką, a w 1841 żoną.
Ciekawostką jest, że Heine, pomimo że bardzo dobrze znał język francuski, to tłumaczenie pism przeznaczonych dla Francuzów zlecał innym.
Jego twórczość po roku 1830 uległa upolitycznieniu, co wkrótce sprowadziło na niego kłopoty z niemiecką cenzurą. Pod koniec 1835 roku Niemiecki Parlament Federalny usiłował wprowadzić ogólnokrajowy zakaz wydawania wszystkich dzieł Heinego.
W 1836 rząd francuski zapewnił Heinrichowi Heine pensję jako emigrantowi politycznemu.
W 1843 poznał Karola Marksa.
W latach 1843 i 1844 odbył z żoną dwie ostatnie podróże do Niemiec.
W 1844 rozpoczął współpracę z Karolem Marksem i Arnoldem Ruge w wydawanym przez nich czasopiśmie opozycyjnym.
Po zmarłym w 1844 wujku Salomonie rodzina rozpoczęła spór o spadek. Heinrich zachował pobieranie rodzinnej pensji, ale pod warunkiem, że w swoich pracach nie będzie opisywał członków rodziny. Prawdopodobnie dlatego nie ukończył swoich pamiętników.
Od lutego 1848 Heine znów zaczął pisać wiadomości o politycznym i kulturalnym życiu w Paryżu dla augsburskiej gazety „Allgemeine Zeitung”. W maju tegoż roku rozpoznano u niego uwiąd rdzenia kręgowego (postać kiły ośrodkowego układu nerwowego). Choroba przykuła go na 8 lat do łóżka, które nazwał kryptą materacową. Pomimo silnych boleści i postępującego paraliżu, męczony skurczami i częściowo niewidomy jego umysł i siły twórcze nie gasły.
Heine uważany jest za ostatniego poetę romantyzmu. Literaturze niemieckiej dodał elegancji, a felietony z podróży uczynił sztuką. Dzieła niewielu innych niemieckich poetów są tak często tłumaczone na inne języki oraz tak wielu kompozytorów stworzyło do nich muzykę.
Heinrich Heine zmarł 17 lutego 1856 roku w Paryżu i trzy dni później został pochowany na cmentarzu Montmartre. W tym czasie był postacią już prawie zapomnianą, przez niewielu lubianą, a przez wielu pogardzaną.

Na naszych stronach wykorzystujemy ciasteczka (cookies).   Dowiedz się więcej   OK